Rozdziel
czość
Chleb
a (RIP)

Wystrój baru Get Me High Lounge w chicagowskim Bucktown nie należał do najwytworniejszych. Na ścianach wisiały wycinki z gazet i stare plakaty jazzowe, a z sufitu kapała śmierdząca ciecz niewiadomego pochodzenia. W takiej oto scenerii rozpoczęła się historia slamu. W 1984 roku właśnie tam Marc Kelly Smith zorganizował serię odczytów poetyckich, których głównym zadaniem było przywrócenie idei odpowiedzialności poety za efektywne komunikowanie się z publicznością poprzez odnalezienie równowagi pomiędzy tekstem literackim i jego wykonaniem. Forma, jaką dla poetyckiego przekazu przyjął Smith, stała się odpowiedzią na sygnalizowany wówczas kryzys odbioru poetyckiego. Świadczyć o tym mogą wypełnione po brzegi kluby, kawiarnie i teatry, w których odbywały się i nadal odbywają tego typu imprezy.

Rosnące zainteresowanie slamem, które w Stanach przekroczyło najśmielsze oczekiwania, szybko dotarło do Europy. Za czyją sprawą? Choć zdania są podzielone, powszechnie uznaje się, że to John Paul O’Neill sprowadził slam do Europy, organizując w 1994 roku pierwsze tego typu wydarzenie w londyńskim Farrago Poetry Cafe, gdzie zapoznał się z nim również Bohdan Piasecki. Ówczesny student anglistyki na Uniwersytecie Warszawskim postanowił zaszczepić tę formę na rodzimym gruncie. Słowo stało się ciałem 15 marca 2003 roku, kiedy to w warszawskiej Starej ProchOFFni odbył się pierwszy w Polsce slam poetycki. Od tego dnia upłynęło niedawno dziesięć lat. Formuła wieczorów poetyckich urządzanych pod hasłem: „Przyjdź pokrzyczeć na poetów!” szybko rozpowszechniła się w naszym kraju. Między 2003 a 2005 rokiem właściwie każde większe miasto w Polsce doczekało się własnej jego edycji. Na przestrzeni dziesięciu lat rozwoju slam zyskał sobie zarówno wielkie grono zwolenników, jak i zagorzałych przeciwników. Nie szczędzono mu ani pochwał, ani zarzutów.

Z okazji okrągłej rocznicy slamu w Polsce wydajemy książkę, która stanowić ma próbę zebrania i uporządkowania dotychczasowej wiedzy na temat slamu poetyckiego w naszym kraju. Za podstawowy cel publikacji uznaliśmy zarysowanie skali tego zjawiska oraz opisanie jego wewnętrznego zróżnicowania, a także krytyczną refleksję nad jego miejscem we współczesnej polskiej literaturze.

######

Najlepszy poeta nigdy nie wygrywa w papierze wygląda tak:

######

Publikacja powstała pod patronatem Katedry Performatyki UJ.

Druk książki został dofinansowany przez Fundację „Bratniak”.