Rozdziel
czość
Chleb
a (RIP)

The Glitch art is dead project was initiated by Aleksandra Pieńkosz and Zoe Stawska as an attempt to fill the gap in our understanding of new visual phenomena and to breach the gap between the digital and the material. The album consists of works presented on the Glitch art is dead exhibition that took place in Teatr Barakah gallery in Kraków in fall 2015. 29 artists from 14 countries presented their 70 graphics and 12 videos. The works of arts were chosen after an open call for members of online Glitch Artist Collective. The number and the quality of collected material pushed the project forward.

The next step was this book: glitch art book, theoretical introduction and exhibition catalogue all in one. We have invited both new media art researchers to write on the idea of death of glitch art. Anna Nacher wrote on post-humanist new materiality in the context of James Bridle’s New Aesthetic. Mariusz Pisarski analyses glitches in text and literature. For Matthew Austin glitch is a technological mirror that enables us to better know ourselves. Aleksandra Pieńkosz describes the exhibition and writes on glitches in public spaces. Puldzian tries to summarize the problem of untimely death of glitch. The book also includes „Glitch is dead” by Jakub Mihiliewicz, a paper from 2014 that was one of the sparks for the whole project. In the end, we publish first Polish translations of the most important works by Rosa Menkman with a commentary.

######

Glitch art is dead to inicjatywa, którą stworzyły Aleksandra Pieńkosz i Zoe Stawska w odpowiedzi na niedobory w zrozumieniu nowych zjawisk wizualnych w sieci oraz z chęci przekroczenia granicy między cyfrowym a materialnym. Album zawiera prace z wystawy, która odbyła się w galerii Teatru Barakah w Krakowie jesienią 2015 roku. W wystawie wzięło udział 29 artystów i artystek z 14 krajów, prezentując 70 prac graficznych i 12 video artów; odbyły się także jednodniowe warsztaty glitchu. Prace zostały wyłonione na bazie otwartego naboru wśród członków grupy Glitch Artists Collective. Liczba i jakość zgłoszeń sprawiła, że inicjatywa zaczęła się rozrastać.

Kolejnym krokiem była decyzja o publikacji książki, która jest glitchowym art bookiem, książką teoretyczną i katalogiem wystawy w jednym. Zaprosiliśmy polskich i zagranicznych badaczy nowych zjawisk w sztuce i literaturze, by odnieśli się do idei śmierci glitch artu. Anna Nacher pisze o posthumanistycznej Nowej Materialności nawiązując do New Aesthetic Jamesa Bridle’a. Mariusz Pisarski pisze o usterce w tekście i w literaturze. Matthew Austin interpretuje glitch jako technologiczne lustro do poznania siebie samego. Aleksandra Pieńkosz pisze o błędach systemu w miejscach intymnych. Wszystko podsumowuje Puldzian. Przypominamy również tekst „Glitch is dead” Jakuba Mihilewicza z 2014 roku, który był jedną z inspiracji dla całej inicjatywy, oraz prezentujemy pierwsze tłumaczenia na język polski najważniejszych tekstów Rosy Menkman z komentarzem merytorycznym.

######

01_Wstęp_Introduction

02_Album_artworks from the exhibition

Robert Anthony (BRA) Flávio Carvalho (BRA) Laurence Chan (UK) Jeroen Cluckers (BEL) Dragana Dimitrijevic (SRB) Troy Ford (USA) Ian Grant (USA) Gus Holiday (AUS) Dina Karadzic (HRV) Mark Klink (USA) Johann Baron Lanteigne (CAN) Arthur Machado (BRA) Massimo Magee (UK) Roberto Malano (CAN) Martha Maya (MEX) Jason M. Miller (USA) Mazi Moilanen (FIN) Clif Pottberg (USA) Elena Romenkova (RUS) Spencer Selby (USA) Nelson Silva (UK) Tomasz Sulej (POL) Miles Taylor (USA) James Usill (UK) Nick Zhu (USA) Asthenia (POL) The Dataïsts: Maggy Almao (Venezuela) and Antoine Marroncles (FRA)

03_Artykuły po polsku

↔ Piotr Puldzian Płucienniczak_Nintendo Badiou i glitch art bez wydarzeń
↔ Jakub Mihilewicz_Glitch is dead
↔ Matthew Austin_„Możemy być bohaterami”. O naturze usterek w glitch arcie
↔ Anna Nacher_Od glitch artu do reprezentacji i z powrotem
↔ Mariusz Pisarski_Glitch-lit. Odchodzenie od literatury człowieczej
↔ Aleksandra Pieńkosz_Błędy systemu w miejscach intymnych. Doświadczenie glitch artu

04_Articles in English

↔ Piotr Puldzian Płucienniczak_Badiou’s Nintendo and glitch art without events
↔ Jakub Mihilewicz_Glitch is dead
↔ Matthew Austin_“We can be heroes”: on the nature of glitch art
↔ Anna Nacher_From glitch art to representation and back
↔ Mariusz Pisarski_Glitch-lit. Farewell to man-made literature
↔ Aleksandra Pieńkosz_System errors in intimate places. Experiencing glitch

05_Dodatek_appendix

(najważniejsze teksty Rosy Menkman po polsku_the essential Rosa Menkman’s texts in Polish)
% Manifest studiów nad glitchem_Glitch studies manifesto
% Rodzimy język formatów plików_Vernacular of file formats

Wystrój baru Get Me High Lounge w chicagowskim Bucktown nie należał do najwytworniejszych. Na ścianach wisiały wycinki z gazet i stare plakaty jazzowe, a z sufitu kapała śmierdząca ciecz niewiadomego pochodzenia. W takiej oto scenerii rozpoczęła się historia slamu. W 1984 roku właśnie tam Marc Kelly Smith zorganizował serię odczytów poetyckich, których głównym zadaniem było przywrócenie idei odpowiedzialności poety za efektywne komunikowanie się z publicznością poprzez odnalezienie równowagi pomiędzy tekstem literackim i jego wykonaniem. Forma, jaką dla poetyckiego przekazu przyjął Smith, stała się odpowiedzią na sygnalizowany wówczas kryzys odbioru poetyckiego. Świadczyć o tym mogą wypełnione po brzegi kluby, kawiarnie i teatry, w których odbywały się i nadal odbywają tego typu imprezy.

Rosnące zainteresowanie slamem, które w Stanach przekroczyło najśmielsze oczekiwania, szybko dotarło do Europy. Za czyją sprawą? Choć zdania są podzielone, powszechnie uznaje się, że to John Paul O’Neill sprowadził slam do Europy, organizując w 1994 roku pierwsze tego typu wydarzenie w londyńskim Farrago Poetry Cafe, gdzie zapoznał się z nim również Bohdan Piasecki. Ówczesny student anglistyki na Uniwersytecie Warszawskim postanowił zaszczepić tę formę na rodzimym gruncie. Słowo stało się ciałem 15 marca 2003 roku, kiedy to w warszawskiej Starej ProchOFFni odbył się pierwszy w Polsce slam poetycki. Od tego dnia upłynęło niedawno dziesięć lat. Formuła wieczorów poetyckich urządzanych pod hasłem: „Przyjdź pokrzyczeć na poetów!” szybko rozpowszechniła się w naszym kraju. Między 2003 a 2005 rokiem właściwie każde większe miasto w Polsce doczekało się własnej jego edycji. Na przestrzeni dziesięciu lat rozwoju slam zyskał sobie zarówno wielkie grono zwolenników, jak i zagorzałych przeciwników. Nie szczędzono mu ani pochwał, ani zarzutów.

Z okazji okrągłej rocznicy slamu w Polsce wydajemy książkę, która stanowić ma próbę zebrania i uporządkowania dotychczasowej wiedzy na temat slamu poetyckiego w naszym kraju. Za podstawowy cel publikacji uznaliśmy zarysowanie skali tego zjawiska oraz opisanie jego wewnętrznego zróżnicowania, a także krytyczną refleksję nad jego miejscem we współczesnej polskiej literaturze.

######

Najlepszy poeta nigdy nie wygrywa w papierze wygląda tak:

######

Publikacja powstała pod patronatem Katedry Performatyki UJ.

Druk książki został dofinansowany przez Fundację „Bratniak”.

Remiks, jako kategoria badawcza, nie doczekał się wystarczającego opracowania na gruncie polskiej humanistyki. Propozycja teoretyczna Lawrence’a Lessiga, sprecyzowana w popularnej książce Remiks. Aby sztuka i biznes rozkwitały w hybrydowej gospodarce, przetłumaczonej na język polski w 2009 roku, była przede wszystkim interwencją w dyskurs praw autorskich. Fenomen remiksu wykracza jednak daleko poza obszar zagadnień prawnych. Pojęcie to, zaczerpnięte ze słownika muzycznego, może posłużyć jako doskonałe narzędzie do analizy cyrkulacji tekstów w dobie mediów cyfrowych. Remiks nie charakteryzuje przy tym wyłącznie procesu twórczego, ale – być może przede wszystkim – taktyki odbiorcze. Ogromna część naszego uczestnictwa w kulturze zasadza się bowiem na logice remiksu, w której powtórzenie i oryginalność, determinizm i podmiotowa sprawczość splatają się w jednej figurze. Polecenie „kopiuj-wklej” stanowi tylko najbardziej powierzchniową formę takiego odbiorczego remiksu. W rzeczywistości zarówno twórcy, jak i odbiorcy stosują złożone taktyki remiksowe, które stają się dla nas narzędziem negocjowania znaczeń i tożsamości. Dla kulturoznawcy natomiast remiks może okazać się doskonałym pojęciem operacyjnym, które posłuży do przepracowania takich kategorii, jak oryginalność, autorstwo, podmiotowość, lokalność, wirtualność czy subwersja.

Książka stanowi pokłosie konferencji Ars Electronica: Remixed & Remastered, zorganizowanej przez Instytut Sztuk Audiowizualnych UJ, Koło Naukowe Medioznawców UJ i Fundację Liternet.

######

Remiks. Teorie i praktyki w papierze wygląda tak