Rozdziel
czość
Chleb
a (RIP)

Fotobudka

Przemek Krzakiewicz

Regulamin

 

Motto:
Klient musi być zadowolony.
Nieporozumienia wykluczone.

 

 

 

 

§1

Fotobudka wykonuje cztery fotografie aparatem 4×5 cala, na kliszach czarno-białych. Negatywy powielane są stykowo, na papierze barytowym, w formacie 24×30,5 mm. Odbitka składa się z czterech fotografii i wykonana jest w edycji czterech egzemplarzy.

§2

Pierwsza odbitka z edycji zostaje przekazana klientowi, a trzy następne stają się elementami Kolekcji portretów Fotobudki.

§3

Czas sesji waha się od 20. do 50. minut. Klient otrzymuje gotową fotografię w okresie od 3. do 6. dni roboczych. Czas realizacji jest uzależniony od ilości pracy i może ulec zmianie.

 

 

§4

Sesje odbywają się w Zakładzie fotograficznym Przemka Krzakiewicza w Krakowie. Fotobudka podejmuje się również wykonania portretów poza lokalem firmowym, lecz jedynie w wypadkach wyjątkowych. Możliwa jest wtedy zmiana algorytmu wykonywania fotografii oraz pomoc osób trzecich.

§5

Fotobudka zastrzega sobie prawo wykonywania portretu bez świadków.

§6

Fotobudka pozostawia całkowitą swobodę co do fryzury oraz ubioru modela i stanowczo nie zabiera głosu w tej sprawie.

§7

Klient ma prawo do przybrania określonego przez siebie wyrazu twarzy, jednak wygłupy odbiegające od równowagi estetycznej całości projektu nie są wskazane.

 

 

§8

Błędy wynikające z ręcznego procesu wykonywania portretów, często spowodowane roztargnieniem lub wynikające ze stanu emocjonalnego Fotobudki, nie stanowią podstawy do reklamacji.

§9

Fotobudka udziela rad w kwestiach pakowania i oprawiania fotografii, ale nie podejmuje się wykonania tych czynności.

§10

Klient zobowiązany jest obchodzić się z otrzymanym portretem z należytym szacunkiem, unikając jego zniszczenia.

§11

Fotobudka wykonuje prace oraz ponosi koszty związane z jej wykonywaniem, w związku z tym oczekuje gratyfikacji w następującej formie:

1. wymiany – w zamian za wytwory intelektualne; dzieła sztuki, ewentualnie inne czynności lub rzeczy będące przedmiotem odrębnej umowy;
lub
2. płatności gotówkowej – będącej formą mecenatu projektu Fotobudka. Środki finansowe powinny stanowić godziwą zapłatę, nie mniejszą niż 10% miesięcznych dochodów klienta;
3. świadczenia emerytalnego – płatność odroczona zostaje na 20 lat (licząc od dnia wykonania fotografii), a klient deklaruje jednorazowo podzielić się po ich upływie 1⁄2 miesięcznej pensji. Jest to w mniemaniu Fotobudki umowa dżentelmeńska, oparta na dowolnym prawdopodobieństwie uzyskania świadczeń emerytalnych.

 

 

§ 12

Forma gratyfikacji dobierana jest indywidualnie.

§ 13

Klient, decydując się na uczestnictwo w sesji portretowej, zgadza się zaakceptować warunki niniejszej umowy, w tym zgadza się na wcielenie swojego wizerunku do Kolekcji portretów Fotobudki oraz na możliwość jego wykorzystania na potrzeby projektu (m.in.: wystawy, publikacji itp.).

 

 

* * *

(…)

Fotografie wykonywane są według ściśle określonego schematu, a fotograf uprzedmiotawia się i staje elementem fotograficznej machiny. W sensie artystycznym narzucenie sobie i modelowi sztywnych, obdartych z rysu indywidualności reguł przypomina poszukiwania literackiej grupy OuLiPo. Kreowanie najprzedziwniejszych procedur w przypadku Georgesa Pereca (najważniejszego obok Raymonda Queneau przedstawiciela grupy) miało na celu, poza eksperymentem formalnym, wypełnienie metafizycznej pustki. Zabicie lęku przed nicością. „Przez dłuższą chwilę drżałem przed pustą kartką papieru” – pisał Perec. W przestrzeni skonstruowanej w oparciu o odgórnie narzucone procedury pozostają nadal miejsca niedookreślone, jednak wypełniać je jest już o wiele łatwiej.

W projekcie interesujący jest również performatywny aspekt samego fotografowania. Mechaniczność aparatu wymaga wykonywania określonych czynności podczas fotografowania, wpływając na sposób myślenia fotografa, jego punkt widzenia oraz skłaniając go do analizy ograniczeń. Wszystkie te elementy wpływają również na fotografowanego – efekt tej interakcji widać na zdjęciach. Narzędzie determinuje zachowania, a zapis staje się naznaczony interpretacją obrazu przez aparat fotograficzny. Projekt wykracza poza ramy fotografii z jednego jeszcze powodu. Próba organizacji i mechanizacji pracy (twórczej) jest dla Przemka Krzakiewicza pytaniem o możliwość i zasadność dostosowania się fotografa do określonego, arbitralnie narzuconego rytmu działania. Fotobudka jest także prywatnym eksperymentem, na drodze którego ma się rozstrzygnąć, czy po wielu latach pracy freelancerskiej autor jest jeszcze w stanie przekonfigurować swoją pracowniczą podmiotowość prekariusza.

W Fotobudce klient ma co prawda prawo do przybrania określonego przez siebie wyrazu twarzy, ale wszelkie odstępstwa od określonych w regulaminie procedur są surowo zabronione. Osoby, które zdecydują się wziąć udział w projekcie, zobowiązane będą do zapoznania się z jego regulaminem, który nawiązuje do regulaminu Firmy Portretowej Witkacego. Zbiór zasad zaproponowanych przez Krzakiewicza określa procedury działania oraz zasady postępowania w intymnej relacji, jaka zawiązuje się pomiędzy fotografem, fotografowanym i maszyną.

Tworzenie i podgrzewanie owej relacji jest integralnym składnikiem Fotobudki, kto wie, czy nie ważniejszym od finalnego poczwórnego portretu.

 

######

Materiał z ZUS-owego „Nośnika”: przejdź do spisu treści

Rozdzielczość Chleba 2011-2018

Spędzaliśmy dużo czasu na Facebooku